پارادایم سیاستگذاری فناوری مشارکتی

با توجه به مطالعات مختلف پژوهشگرانِ ‌حوزه‌های سیاست‌گذاری عمومی و انتقال فناوری در طول چند دهه اخیر، می‌توان تاریخ سیاست‌گذاری فناوری آمریکا را به سه پارادایم اصلی تقسیم‌بندی کرد:

• :white_check_mark:پارادایم شکست بازار
• :white_check_mark:پارادایم انجام کار یا ماموریت
• :white_check_mark:پارادایم فناوری مشارکتی

دراین میان، باتوجه به اهمیت پارادایم سیاستگذاری فناوری مشارکتی، بطور مختصر به المان‌های این پارادایم سیاست‌گذاری اشاره می‌کنیم:

:bulb:ریشه‌های نظری:

تئوری سیاستگذاری صنعتی و نظریه‌های توسعه اقتصادی

:bulb:فرضیات اصلی:
این پارادایم نقش بسیار پر‌رنگی را برای دولت و دانشگاه‌ها در توسعه و انتقال فناوری در نظر می‌گیرد. در این دیدگاه دولت می‌تواند به عنوان فراهم‌کننده تحقیقات کاربردی و فناوری برای صنعت عمل کند و یا بعنوان یک کارگزار، به گسترش سیاست‌هایی که منجر به توسعه نوآوری و فناوری صنعتی می‌شوند، اهتمام ورزد. همانطور که پیداست، تاکید این پارادایم بر همکاری بخش‌های مختلف نظیرِ صنعت،دولت و دانشگاه‌ها است.

از نظر پارادایم فناوری مشارکتی، بازار همواره کارآیندترین مسیر نوآوری و رشد اقتصادی نیست و اقتصاد جهانی نیازمند برنامه ریزی متمرکز و حمایت همه‌جانبه برای توسعه فناوری است.

سیاستگذاری‌های فناوری مشارکتی عمیقاً وابسته به مراکز تحقیقاتی دانشگاهی و دولتی است. در واقع منطق این پارادایم ساده است: مراکز تحقیقاتی دانشگاهی و دولتی، تولید می‌کنند ( فناوری) و صنعت از آن استفاده می‌کند.


:bulb:نمونه‌ای از سیاست‌های مبتنی بر این پارادایم:

قانون گسترش نقش مراکز تحقیقاتی دولتی و فدرال در انتقال فناوری و تحقیق‌وتوسعه مشارکتی و دیگر برنامه‌های توسعه اقتصادی فناوری محور (1993 و 1991)


نویسنده: امین قاسمی

منبع:

:point_l

H.Rimes, B. Bozeman, 2014 ” The evolving state-of-the-art in technology transfer research: Revisiting the contingent effectiveness model”