سنجش وضعیت دانشگاه ها در رتبه بندی QS

در ادامه بررسی رتبه‌بندی‌های بین‌المللی دانشگاه‌های جهان، امروز به رتبه‌بندی QS پرداخته می‌شود.

:bar_chart: در شاخص جهانی نوآوری، میانگین امتیاز سه دانشگاه برتر یک کشور در رتبه‌بندی QS، به عنوان یکی از شاخص‌های زیررکن تحقیق و توسعه رکن سرمایه انسانی و تحقیقات در نظر گرفته می‌شود. در این رتبه‌بندی که از سال 2004 به صورت هر ساله منتشر می‌گردد، شاخص‌های اصلی و درصد وزنی هر کدام در امتیاز کلی عبارتند از:

:post_office: شهرت آکادمیک (40 %)
:busts_in_silhouette: شهرت کارفرمایان دانش‌آموختگان (10 %)
:mortar_board: نسبت اعضای هیئت علمی به دانشجویان (20 %)
نسبت تعداد ارجاعات به تعداد اعضای هیئت علمی (20 %)
:earth_africa: نسبت اعضای هیئت علمی بین‌المللی (5 %)
:earth_asia: نسبت دانشجویان بین‌المللی (5 %)

:large_blue_circle: دانشگاه تهران به عنوان اولین دانشگاه ایرانی حاضر در این رتبه‌بندی، از رده‌بندی 2009 - 2010 تاکنون به‌طور مستمر در QS حضور داشته و تا رتبه‌بندی 2014-2015 روندی نزولی را طی کرده است. در رتبه‌بندی 2014-2015، این دانشگاه با حدود 200 رتبه صعود، در جایگاه 550-600 قرار گرفت و در رتبه‌بندی 2015-2016 نیز دانشگاه تهران در همین محدوده رتبه‌ای جای گرفته است.

:red_circle: دانشگاه صنعتی شریف پس از دانشگاه تهران دومین دانشگاه ایرانی است که توسط QS مورد ارزیابی قرار گرفته و از رتبه‌بندی 2011-2012 در بین دانشگاه‌های برتر جهان قرار گرفته است. دانشگاه صنعتی شریف از رتبه‌بندی 2011-2012 تا رده‌بندی 2014-2015، هر ساله در جایگاه 600 تا 650 قرار گرفته است اما در رتبه‌بندی 2015-2016 با صعودی تقریباً 250 رتبه‌ای به جایگاه 450 تا 500 رسیده است.

:small_red_triangle:اوج عملکرد دانشگاه صنعتی شریف در رتبه‌بندی 2016-2017 که جدیدترین رده‌بندی منتشر شده می‌باشد رخ داده است که نشان‌دهنده قرار گرفتن این دانشگاه در جایگاه 431 تا 440 است. این موضوع حکایت از صعود تقریباً 40 رتبه‌ای دانشگاه صنعتی شریف دارد که سبب شده این دانشگاه در کشور رتبه نخست را از آن خود نماید.

:white_circle: سه دانشگاه علم و صنعت ایران، صنعتی امیرکبیر و شهید بهشتی نیز در رده‌بندی 2016-2017 برای اولین بار وارد سیستم رتبه‌بندی QS شده‌اند که این دانشگاه‌ها به ترتیب در جایگاه‌های 491 تا 500، 501 تا 550 و بیش از 700 قرار گرفته‌اند.

:point_down:نمودار ذیل موارد مذکور را به روشنی نمایش می‌دهد

نویسنده: امیرعلی کریمی

روندهای جدید در آموزش عالی

:red_circle: استیون مینتْز، استاد تاریخ دانشگاه تگزاس آستین، اخیرا در یادداشتی با عنوان «زمانهٔ تغییر»، دربارهٔ‌ شدت گرفتن روندهای تغییرات بنیادین در آموزش عالی شواهد و قرائن جالبی ارائه کرده است. برخی از مهم‌ترین این شواهد به تغییرات در تکنولوژی‌های آموزشی و برخی دیگر به سیاستگذاری‌های آموزش عالی برمی‌گردد.

:large_blue_diamond: در زمینهٔ تغییرات در تکنولوژی های آموزشی روند رو به رشد MOOC(یا همان دروس آنلاین آزاد) بسیار برجسته است. برای مثال هاروارد ایکس (Harvardx) یک دورهٔ آموزشی آزاد در سامانهٔ edX ارائه داده است که همراه با ارتباط با استادان و دستیاران آموزشی و سایر همکاران است و مدارک معتبری در ازای مبلغ اندکی شهریه ارائه می‌دهد. این موضوع در نوع خود برای یک دانشگاه قدیمی نظیر هاروارد کم‌سابقه است. همچنین دانشگاه MIT برای اولین بار به دانشجویان دوره‌های حضوری خود اجازه داد درس برنامه‌نویسی را به صورت مجازی از طریق edX بگذرانند.

:small_blue_diamond:در مجموع حضور در پردیس‌های دانشگاهی رنگ و بوی دیگری گرفته است. برای مثال در یکی از دروس مقدماتی علوم کامپیوتر در هاروراد دانشجویان دیگر مجبور نیستند در کلاس‌های داخل پردیس (on-capmus) حاضر شوند و تمامی ارائه‌ها یا در آزمایشگاه‌ها یا نزد تدریس‌یارها یا از طرق آنلاین صورت می‌گیرد.

:small_blue_diamond:بخش دیگری از این تغییرات به افزایش تأمین مالی غیرانتفاعی برمی‌گردد. برای مثال پژوهشکدهٔ تاریخ آمریکای «گیلدر لِمان» از بسیاری از برجسته‌ترین اساتید تاریخ آمریکا برای ارائهٔ دروس به معلمان تاریخ برای دریافت مدرک کارشناسی ارشد دعوت به عمل آورده است. گذراندن این دوره برای دانشجویان فاقد هزینه است.

:small_blue_diamond:چیز دیگری که فضای آموزش عالی را متأثر کرده است فعالیت‌های دانشگاه‌ها در خارج از پردیس‌هاست. مثلا پژوهشکده تحقیقات اجتماعی بروکلین بیش از ۷۰ دوره آموزشی حضوری و غیردانشگاهی در حوزهٔ هنرهای آزاد برگذار می‌کند که نزدیک به ۱۰۰۰ نفر از متخصصین در این دوره‌ها ثبت‌نام کرده اند.

:large_orange_diamond: اما این تغییرات چه دلالت‌های سیاستی دارد؟ مینتز چند پاسخ برای این پرسش دارد:

:small_orange_diamond:نخست این که این تغییرات نشان می‌دهد آموزش عالی دیگر محدود به جوانان نیست و متعلق به همهٔ سنین است. آمارها نشان می‌دهد به طور میانگین افراد از سن ۱۸سالگی تا ۴۸سالگی نزدیک به ۱۲ شغل عوض می‌کنند و همین امر نیاز به آموزش علمی و حرفه‌ای را ضروری می‌سازد.

:small_orange_diamond:دوم این که آموزش عالی در صورت‌های جدید خود بسیار ارزان‌تر است. به دلیل برگزاری دوره‌های خارج از پردیس (off-campus) هزینهٔ برگزاری دوره‌ها و همین‌طور دستمزد مدرسین کاهش یافته و برای محصلین این دوره‌ها به مراتب ارزان‌تر تمام خواهد شد.

:small_orange_diamond:سوم این که مونوپولی دانشگاه‌ها در آموزش عالی در حال شکسته شدن است. امروزه بسیاری از پژوهشکده‌ها، موسسات غیرانتفاعی و حتی شرکت‌ها اقدام به برگزاری دوره‌های آموزشی مدرک‌دار یا بدون مدرک می‌کنند. برخی شرکت‌ها نظیر مایکروسافت و گوگل برندهای آموزشی بسیار معتبرتری از بسیاری از دانشگاه‌های آمریکا دارند و این موضوع این حق را به آن‌ها داده است که دوره‌های آموزشی برگزار کنند.

:small_orange_diamond:چهارمین و احتمالا مهم‌ترین رویدادی که این تغییرات با خود به همراه دارد این است که امروزه برنامه‌های آموزشی‌ای که توسط دانشگاه‌های قدیمی هم داده می‌شوند غالبا پیامدگرا و مهارت‌بنیان هستند. برنامهٔ درسی موسسات برجسته خودآگاه یا ناخودآگاه منطبق بر نیازهای صنعت و خلأهای مهارتی موجود تنظیم می‌شوند. ارتباط آن‌ها با کارآفرینان آن‌ها را از نیاز بازار کار باخبر می‌کند و در نتیجه آموزش عالی به جای آموزش صرف ( education ) هرچه بیشتر در جهت تربیت نیروی کار ( training) قدم برمی‌دارد.

:point_left: منبع یادداشت:
https://www.insidehighered.com/blogs/higher-ed-gamma/changing-times

نویسنده: عطاءالله حشمتی

سنجش وضعیت دانشگاه ها در موسسه تایمز

:white_check_mark:یکی از مهم ترین ارکان در نظام ملی نوآوری، وضعیت هر کشور در تحصیلات عالیه است. از مهم‌ترین شاخص‌های سنجش وضعیت کشورها در تحصیلات عالیه، کیفیت دانشگاه‌ها است. موسسات مختلفی در سطح بین‌الملل به سنجش وضعیت دانشگاه‌ها می‌پردازند. یکی از این موسسات، موسسه تایمز است که هر ساله اقدام به ارزیابی دانشگاه‌ها و منتشر نمودن رتبه آن‌ها می‌نماید. این موسسه برای رتبه بندی دانشگاه‌ها از 5 شاخص آموزش، پژوهش، شاخص ارجاعات و مقالات، درآمد از صنایع و شاخص وجهه بین‌المللی استفاده می نماید که درصد وزنی آن‌ها به ترتیب 30 %، 30 %، 30%، 2.5 % و 7.5 % می باشد.:earth_africa: :mag::chart_with_upwards_trend::closed_book :mortar_boaاساست

@STPolicy:moneybag:

نحوه رتبه‌بندی در این گزارش بدین صورت است که از رتبه 1 تا 200، جایگاه هر دانشگاه به صورت دقیق بیان می‌گردد اما از جایگاه 201 تا 500، رتبه دانشگاه‌ها در بازه‌‌هایی 50 عددی و از رتبه 401 تا 600 در بازه‌های 100 عددی دسته‌بندی می‌شوند و رتبه‌ها به صورت دقیق معین نمی‌شوند( مثلا 401-500). دسته بعد، دانشگاه‌های با رتبه 600 تا 800 را مشخص می‌کند و نهایتاً آخرین دسته نیز دانشگاه‌های با رتبه بالای 800 را نمایان می‌سازد. باید توجه داشت در هر یک از بازه‌های مذکور ترتیب تقدم و تأخر دانشگاه‌ها صرفاً به جهت حروف الفبای انگلیسی است و نمی‌توان میان دانشگاه‌ها هر دسته مزیت ویژه‌ای نسبت به دانشگاه‌های دیگر یافت.

بررسی کلی گزارش سال 2017 تایمز نشان می‌دهد که اکثر دانشگاه‌های ایرانی حاضر در این رتبه‌بندی یا مانند دانشگاه‌های صنعتی شریف و علم و صنعت نسبت به سال گذشته دچار افت شده‌اند و یا مانند دانشگاه خواجه نصیر طوسی تغییر رتبه‌ای نداشته‌اند‌. البته باید توجه داشت که 5 دانشگاه شیراز، فردوسی مشهد، آزاد اسلامی کرج، دانشگاه یزد و دانشگاه زنجان نیز در سال 2017 برای اولین بار وارد رتبه‌بندی شده‌اند. به نظر می‌رسد دلیل اصلی این موضوع، افزایش 179 عددی تعداد دانشگاه‌ها باشد( تعداد دانشگاه‌های مورد ارزیابی از 799 مورد در سال 2016 به 978 مورد در سال 2017 رسیده است).

نمودار ذیل وضعیت دانشگاه‌های ایرانی در رتبه‌بندی سال‌های 2016 و 2017 را نمایش می‌دهد(برای سادگی برای هر دانشگاه میانگین بازه‌ای که در آن قرار گرفته است در نمودار به کار رفته است).

:post_office:

نویسنده: امیرعلی کریمی

اولین یافته ها از گزارش رقابت پذیری جهانی 2016-2017

:arrow_backward:مطالعه اولیه تغییرات ارکان ایران در گزارش رقابت‌پذیری جهانی و مقایسه آن با گزارش سال گذشته،حاکی از آن است که بیشترین سقوط رتبه‌ای ایران در رکن محیط اقتصاد کلان رخ داده است که کشور با 0.2 واحد کاهش امتیاز، 6 پله سقوط نموده است.

دو رکن بهداشت و آموزش ابتدایی و کارایی بازار کالاها نیز هرکدام دو رتبه نزول داشته‌اند که نزول این سه رکن مجموعاً سبب کاهش رتبه کلی ایران به میزان 2 واحد گشته است. این حالت در شرایطی به دست آمده است که رتبه ایران در 8 رکن از 12 رکن صعود داشته و تنها در یک رکن بدون تغییر باقی‌مانده است. بیشترین صعود را رکن آموزش عالیبا 0.3 واحد افزایش امتیاز به میزان 9 پله داشته است.

پس از این رکن، رکن‌های نهادها، زیرساخت‌ها و کارایی بازار نیروی کار هر کدام 4 رتبه و رکن‌های توسعه بازار مالی، آمادگی فناورانه، پیچیدگی کسب‌وکار و نوآوری هرکدام به ترتیب 3، 2، 1 و 1 رتبه بهبود داشته‌اند و تنها رکن اندازه بازار هیچ‌گونه تغییر رتبه‌ای نداشته است.

:mortar_boardتتت تنزل جایگاه در رکن اقتصاد کلان و صعود تنها 1 رتبه‌ای در رکن نوآوری با وجود بهبود 28 رتبه‌ای وضعیت ایران در شاخص جهانی نوآوری، از موارد بحث‌برانگیزی هستند که انشا الله در پست های آینده مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

مقایسه امتیاز و رتبه ایران در گزارش رقابت پذیری جهانی بین سال های 2015-2016 و 2016-2017 در جدول زیر نشان داده شده است:

همان‌طور قبلاً اشاره شد، رتبه ایران در رکن نوآوری شاخص رقابت‌پذیری جهانی تنها 1 رتبه بهبود یافته است در حالی که در شاخص جهانی نوآوری این افزایش جایگاه به میزان 28 واحد صورت گرفته بود.

:mag: دلیل این موضوع این است که شاخص جهانی نوآوری به صورت گسترده، بیشتر، اجزایی را می‌سنجد که می‌توانند در نظام نوآوری به نحوی مؤثر باشند یا به‌ عبارت بهتر، اکوسیستم نوآوری را تشکیل می‌دهند. در حالی که شاخص رقابت‌پذیری جهانی تنها موارد معدودی را به عنوان شاخص نوآوری مورد ارزیابی قرار می‌دهد (بیشتر موارد مربوط به نوآوری فناورانه را می‌سنجد).

:chart_with_downwards_trend: مطالعه همین تعداد محدود از شاخص‌های گزارش رقابت‌پذیری، نشان می‌دهد که در مورد ایران، شاخص «کیفیت مؤسسات تحقیقات علمی» بیشترین نزول را به میزان 10 پله داشته است.

:chart_with_upwards_trend: در حالی که دو شاخص «هزینه شرکت در R&D» و «تدارکات دولت در زمینه محصولات فن‌آوری پیشرفته»، هر کدام با 16 پله صعود، بیشترین صعود را در بین دیگر شاخص‌ها داشته‌اند.

:red_circle: افزایش کمی مؤسسات علمی و پذیرش تعداد زیادی دانشجو بدون توجه به امکانات و کیفیت تربیت آنان و به همین ترتیب، تعداد کم اعضا هیئت علمی نسبت به دانشجویان از مواردی هستند که به نظر می‌رسد سبب کاهش کیفیت مؤسسات علمی کشور شده باشند.

:large_blue_circle: افزایش هزینه شرکت‌های کشور در تحقیق و توسعه مورد بسیار امیدوارکننده‌ای است و بهبود تدارکات دولت در زمینه محصولات فن‌آوری پیشرفته، ناشی از سیاست‌های حمایت از نوآوری مانند قانون حمایت از شرکت‌ها دانش‌بنیان است.

:small_blue_diamond:علاوه بر 3 شاخص مذکور، شاخص ثبت اختراعات و برنامه‌های کاربردی در میلیون نفر، 4 رتبه صعود داشته است و شاخص‌های ظرفیت برای نوآوری، همکاری دانشگاه و صنعت در R&D، در دسترس بودن دانشمندان و مهندسان و ثبت اختراعات و برنامه‌های کاربردی در میلیون نفر، هرکدام به ترتیب 4، 3 و 1 رتبه تنزل داشته‌اند.

نویسنده: امیرعلی کریمی

در جست‌وجوی نوآوری از هند تا آمریکا: مطالعه موردی شرکت تاتای هند

گزارش شاخص جهانی نوآوری در سال 2016، فعالیت‌های نوآورانه شرکت خدمات مشاوره‌ای تاتای هند (TCS) را بررسی کرده است که حاوی نکات بسیار مهم و جالب توجهی است.

:white_check_mark: شرکت TCS اولین مرکز تحقیقاتی خود را با نام مرکز تحقیقات توسعه و طراحی در سال 1981 در پونه هند تأسیس کرد. این مرکز در زمینه‌های مهندسی نرم‌افزار، مهندسی فرایند و مهندسی سیستم‌ها مشغول به انجام تحقیق است و هم‌چنین، دارای بزرگترین تشکیلات تحقیق و توسعه در بین شبکه آزمایشگاه‌های نوآوری TCS است.

:large_blue_circle: شرکت TCS به‌منظور پرورش تحقیقات خود و استفاده از استعداد و تجربه و از همه مهم‌تر، اکوسیستم (نوآوری) موجود در شهرهای Cincinnati و Santa Clara آمریکا، اقدام به گشایش مراکزی در این دو شهر نمود:

:one: آزمایشگاه نوآوری TCS در Cincinnati بیش از 900 کارمند دارد. این مرکز به منظور پرورش تحقیقات در حوزه‌های مدیریت زنجیره تأمین و فناوری‌های تولید تأسیس شد. تیمی توانمند از محققان که هم در Cincinnati و هم در Bangalore مستقر هستند، به صورت گسترده‌ای در یک همکاری به همراه شرکای جهانی خود از جمله دانشگاه Purdue، موسسه علوم هند و دانشگاه Oklahoma به نوآوری مشارکتی مشغول هستند. این تیم، پلتفرم‌های نوآورانه مانند شبکه اجتماعی تأمین‌کنندگان را به صورت پایلوت اجرا نموده است و به صورت مشتاقانه‌ای در پی انجام دادن برنامه‌های پژوهشی TCS در زمینه حوزه‌های نوظهور امنیت فضای مجازی به خصوص در برنامه‌های کاربردی (applications) است که در اتومبیل‌سازی، زنجیره تأمین و اینترنت اشیاء استفاده می شوند.

:two: مرکز همکاری با مشتریان TCS در Silicon Valley در Santa Clara کالیفرنیا به صورت رسمی در 31 ژانویه سال 2012، به منظور فراهم آوردن فضای کاری باز، نوآورانه و مشارکتی که در خود روح کارآفرینی دارد و جذب بهترین مهارت‌هایی که در شرکت‌های استارت‌آپ‌های پیشتاز جهان در Silicon Valley وجود دارد افتتاح شد.

:large_blue_diamond: علاوه بر این، به عنوان یکی از اولین پذیرندگان نوآوری مشارکتی، TCS به صورت فعال، توسعه مدل‌های جدید برای تحقیقات و نوآوری را پیگیری می‌نماید:

:small_blue_diamond: شبکه نوآوری مشارکتی TCS با عنوان COIN شامل شرکت‌هایی است که اکوسیستم‌های نوآوری پررونق و ویژه‌ای دارند که آن‌ها را برای دستیابی به راه‌حل‌های موفقیت‌آمیز توانمند می‌کند. شبکه COIN شامل دانشگاه‌های پیشتاز و جوامع تحقیقاتی، استارت‌آپ‌ها، شرکت‌های سرمایه‌گذاری ریسک‌پذیر، آنالیزورهای صنعت و مدیران ارشد صنعت است.

:small_blue_diamond: شبکه COIN محیطی فراهم می‌آورد تا تحقیقات پیچیده IT در لبه‌های برنده فناوری در بسیاری از حوزه‌ها با هدف ارائه راه‌حل‌های نوآورانه که می‌تواند به‌صورت جهانی با نیازها منطبق شود مورد استفاده قرار گیرد.

:point_left: هدف استراتژیک TCS، ساختن پایه پژوهشی قدرتمند هند و ترکیب آن با استعداد موجود در مراکز آن در سراسر جهان است، ثمره چنین تلاش‌هایی را امروزه می‌توان در افزایش تعداد پتنت‌های ثبت‌شده و کاربرد آن‌ها در صنعت هند مشاهده نمود.

:bar_chart: نمودار زیر تعداد پتنت‌های ثبت شده هند در سال‌های مختلف را نشان می‌دهد.

نویسنده: امیرعلی کریمی

حمایت، ارتباطات و فرهنگ در نظام های پایش و ارزیابی

 یکی از اجزای نظام پایش و ارزیابی «حمایت، ارتباطات و فرهنگ» است که در کتاب Making Monitoring and Evaluation Systems Work A CAPACITY DEVELOPMENT TOOLKIT به طور مفصل به آن پرداخته شده. در این پست به این جزء مهم در نظام پایش و  ارزیابی می پردازیم:

 بسیاری از سازمان ها اقدام به ایجاد استراتژی های حمایت و ارتباطات کرده اند تا مشخص کنند که برنامه شان برای انتقال پیام ها در مورد طرح های  سازمان به عموم مردم، ذینفعان خاص و مخاطبان هدف چیست. اما تعداد کمی از این استراتژی ها به نیاز به حمایت و ارتباطات پایش و ارزیابی اشاره  می کنند. وجود فرهنگی مثبت در رابطه با پایش و ارزیابی بخشی مهم و ضروری برای داشتن محیطی توانمندساز برای نظام پایش و ارزیابی سازمان  است.

 نتایج حاصل از اجرای این جزء:

 نتایج بلند مدت: دانش کسب شده و تعهد ایجاد شده نسبت به پایش و ارزیابی و نظام پایش و ارزیابی در میان سیاست گذاران، مدیران طرح،  کارکنان طرح و سایر ذینفعان

 نتایج میان مدت و کوتاه مدت:

•            برنامه حمایت و ارتباطات پایش و ارزیابی به عنوان بخشی از استراتژی ارتباطات ملی (در صورت وجود). این برنامه باید اهداف اقدامات حمایت و ارتباطات، مخاطبان هدف، پیغام های کلیدی که باید منتقل شوند و کانال های حمایت و ارتباطات را مشخص نماید.
•          پایش و ارزیابی منعکس شده در برنامه ریزی و سیاست های طرح ملی که قرار است پایش شود.
•          اقدامات حمایتی پایش و ارزیابی برنامه ریزی شده، ساختاریافته و هدفمند.
•         مواد پایش و ارزیابی برای مخاطبان مختلف برای انتقال پیام های کلیدی (همان طور که در برنامه حمایت و ارتباطات تعریف شده اند)

 

مزایای حمایت، ارتباطات و فرهنگ برای یک نظام پایش و ارزیابی:

• حمایت و ارتباطات موثر در یک نظام پایش و ارزیابی به دلایل زیر اهمیت دارند:
•   به غلبه بر شکاف دانش و درک اشتباه مفاهیم کمک میکند.
•  به پایش و ارزیابی کمک میکند به عنوان یکی از جریان های اصلی وظایف سازمانی در نظر گرفته شود.
•  به اثرگذاری روی استراتژی ها و سیاست ها کمک میکند تا ویژگی های مورد نیاز برای پایش و ارزیابی را شامل شوند.
•  به تشویق و قانع کردن سازمان ها و افراد برای انجام وظایف پایش و ارزیابی شان کمک میکند.
•  تقاضا برای داده ایجاد میکند که این تقاضا به نوبه خود ایجاد یک نظام پایش و ارزیابی را در اولویت قرار می دهد.
•  به کاهش سیستم های تکرار در گزارش دهی کمک می کند.

 نکات اجرایی در رابطه با حمایت، ارتباطات و فرهنگ:

１)      چرا فکر کردن در مورد نیازها، دیدگاه و منافع افرادی که میخواهید حمایت آنها را به دست بیاورید اهمیت دارد؟

 برای تحریک افراد به داشتن نظر مثبت نسبت به پایش و ارزیابی و جلب حمایت آنها از نظام پایش و ارزیابی، آنها باید پایش و ارزیابی را در راستای  نیازهای خود و مرتبط با ارزش های خود یا تیمشان ببینند. اگر بتوانید نیازها و منافع آنها را درک کنید، میتوانید با توجه به آن نیازها ضرورت وجود  نظام پایش و ارزیابی را برایشان شرح دهید و اعتماد و حمایت آنها را جلب کنید.

２)      چه کسی باید اقدامات حمایت و ارتباطات را رهبری کند؟

 برای نظام های پایش و ارزیابی دولتی، واحدهای پایش و ارزیابی وزارتخانه ها یا سازمان ها و همین طور اعضای گروه کاری فنی پایش و ارزیابی باید  همگی در مورد نظام پایش و ارزیابی با یکدیگر ارتباط داشته باشند. باید وزارتخانه ها مسئول تمامی ارتباطات و جلب حمایت ها در رابطه با فعالیت  های پایش و ارزیابی مرتبط با وزارتخانه خود باشند. برای نظام های پایش و ارزیابی سازمان های سازمان های مستقل، میتواند برعهده هر فردی در  سازمان باشد که از دانش کافی و نظر مثبت نسبت به پایش و ارزیابی برخوردار باشد.

３)      مسائل رایج پایش و ارزیابی در حمایت و ارتباطات. مسائل پایش و ارزیابی که باید ارتباطات در مورد آنها صورت بگیرد بستگی به چالش هایی دارند  که یک نظام پایش و ارزیابی با آنها مواجه است.

４)      اقدامات حمایت و ارتباطات باید به چه کسی گزارش داده شوند؟

 مخاطبان هدف بستگی به پیغامی دارند که باید منتقل شود و اینکه چه کسی در سازمان یا فراتر از آن با پایش و ارزیابی مخالف است. مخاطبان هدف  احتمالا هم کارکنان داخلی (مدیران سازمان و کارکنان) و سایر افراد خارج از سازمان (مدیران ارشد در وزارتخانه مربوطه، رسانه ها، تامین کنندگان  مالی، دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی و ...) خواهند بود.

５)      چه نوع کانال های ارتباطی بهترین کارکرد را دارند؟

 کانال ارتباطی مشخصی وجود ندارد که بهترین عملکرد را در اقدامات حمایت و ارتباطات پایش و ارزیابی داشته باشد. ایجاد یک فرهنگ مثبت برای  پایش و ارزیابی نیاز به زمان، دیپلماسی، تلاش و درک صحیح دارد از علت اینکه چرا برخی افراد نظرات خاصی در مورد پایش و ارزیابی دارند. اما کانال  های اصلی در این زمینه عبارتند از: کانال های شخصی، موارد چاپی، ارائه های پاورپوینت استاندارد و پیام های رادیویی.

６)  

کدام کدام تکنیک های حمایتی بهتر جواب می دهند؟

 قانون ساده ای برای اینکه کدام تکنیک بهتر عمل می کند وجود ندارد، این بستگی به پیغام ها و مخاطبان مختلف دارد که از کدام تکنیک ها استفاده  کنیم. تکنیک های چاپی، الکترونیکی یا رویدادهای اجتماعی. چاپ پیام های مهم در روزنامه ها، کتاب ها، مجلات، بروشورها، پوسترها، بنرها و ....  تکنیک های الکترونیکی مثل ایمیل، اینترنت، رادیو، تلویزیون، ویدئو، تلفن همراه. یا برگزاری جلسات، تئاتر، سرود یا دیگر رویدادهای اجتماعی.

７)      اجرای برنامه های حمایت و ارتباطات: تخصیص این مسئولیت به تیمی کوچک که نظام پایش و ارزیابی و ارزش آن را درک کرده و بتواند ارتباط  خوبی برقرار کند.

８)       پایش، ارزیابی و گزارش دهی در مورد حمایت و ارتباطات برای پایش و ارزیابی. کارهای مربوط به حمایت و ارتباطات به طور نرمال در چارچوب و  الزامات نظام پایش و ارزیابی پایش شده و گزارش می شود. اما وقتی این نظام وجود نداشته باشد، برنامه ساده شده ای برای پایش، ارزیابی و گزارش دهی اقدامات انجام شده در رابطه با جلب حمایت ها ایجاد و اجرا می شود.

         

    دریافت کتاب Making Monitoring and Evaluation Systems Work : A Capacity Development Toolkit       

نو          نویسنده: زهره قاسمی

نوآوری باز: مرزهای دانش و چشم انداز آینده

:white_check_mark:امروزه نوآوری باز(open innovation) جز مباحث بسیار داغ در حوزه مدیریت نوآوری می‌باشد. دکتر Huizingh مدیر مرکز نوآوری دانشگاه Groningen کشور هلند در مقاله‌ای آخرین پیشرفت‌ها در مبحث نوآوری باز و مسیر رشد پیش رو را شرح می‌دهد.

:arrow_backward:در این مقاله، وی ابتدا نوآوری باز را از سه منظر چیستی (محتوای نوآوری باز)، موقعیت زمانی بروز نوآوری باز (عوامل زمینه‌ای) و چگونگی (فرآیندهای بروز) مورد کنکاش قرار می‌دهد. سپس با توجه به دامنه وسیع کاربرد نوآوری باز نتیجه‌گیری می‌کند که همچنان نیاز فراوانی به انجام تحقیقات بیشتر در خصوص بررسی عوامل زمینه‌ای بیرونی و درونی موثر بر کارایی نوآوری باز وجود دارد. وی ادامه می‌دهد که مطالعات انجام شده نوآوری باز نیز مانند تمام پدیده‌های نوظهور تاکنون اغلب بر اساس موردکاوی های موفق و مطالعات کیفی تحلیل شده است اما در آینده نیاز است تا همپای رشد این مفهوم در صنایع مختلف با انجام نمونه‌گیری‌های آماری دقیق و مدلسازی‌های آماری:chart_with_upwards_trenچند و چون دقیقتری از فرآیند علی و معلولی رشد و توسعه این مفهوم توسط شرکت‌های مختلف حاصل شود. با تمام این اوصاف دکتر Huizingh پیش‌بینی می‌کند که طی ده سال آینده بخش بسیار بزرگی از مباحث مدیریت نوآوری مختص شرح و به کارگیری نوآوری باز خواهد بود. این مقاله در شماره 31 ژورنال Technovation در سال 2011 منتشر شده است و در ادامه تقدیم می گردد.

دریافت مقاله Open Innovation: State of the art and future Perspectives

نویسنده: امیرعلی کریمی

نظام نوآوری کره بر سر دوراهی

:dart: در ادامه بررسی مقالات ارائه شده در کنفرانس پنجاهمین سالگرد تاسیس SPRU، مقاله‌ای از آقای Jae-Yong Chong با عنوان:

Korea’s Innovation System at a Crossroads: Transformational Failure towards post catch-up

مورد بررسی قرار می گیرد.

چکیده مقاله:

کشورهای تازه‌صنعتی‌شده مانند کره جنوبی، همزمان با انتقال از فاز همپایی با پیشتازان جهانی از طریق تقلید فناوری و شبیه‌سازی، به فاز پس از همپایی که توسعه دانش جدید برای به دست آوردن رهبری جهانی نوآوری در محصولات و فرایند است، با چالش های عمده‌ای مواجه می‌گردند.

در فرایند انتقال، کشورهای تازه‌صنعتی‌شده یا نوظهور، نه تنها نیازمند آن هستند تا قابلیت‌های نوآورانه خود را ارتقا دهند، بلکه باید قابلیت‌های نهادی خود را نیز نوسازی ‌نمایند. علاوه بر این جهت‌گیری‌ها و باورها در زمینه فعالیت‌های نوآوری که برای توسعه فناوری‌های جدید مورد نیاز است، از جهت‌گیری‌ها و باورهایی که برای تقلید یا شبیه‌سازی یک فناوری اثبات‌شده لازم است، متفاوت است. به همین علت، این کشورها نیازمند فرایند تحول طولانی مدت هستند تا بر کمبودهای سطح سیستم خود غلبه یابند و جهت‌گیری‌های خود در ماموریت‌ها، حکمرانی نوآوری و طرق سازماندهی نوآوری‌ها را مجددا مشخص نمایند. با توجه به این موارد، تحلیل‌های MLP می‌تواند فرایند تحول طولانی‌مدت پس از همپایی سیستم‌های اجتماعی- فنی را روشن نماید.


این تحقیق، انواع شکستهایی را که در فرایند انتقال روی میدهد، برپایه چارچوب سیستم/شکست روش MLP توضیح می دهد. با استفاده از مطالعه موردی بخش‌های هسته‌ای و ارتباطی، این تحقیق ابتدا در جست‌وجوی آن است که مشخص کند که 1) آیا نوسازی قابلیت‌های نهادی برای ارتقای صنعتی در بازارهای جهانی حیاتی است؟ و 2) آیا تغییرات مهمی در جهت‌گیری ها و باورها برای فاز پس از همپایی فناوری در فعالیتهای نوآورانه وجود دارد یا خیر؟

دریافت مقاله Korea’s Innovation System at a Crossroads: Transformational Failure towards post catch-up

نویسنده: امیرعلی کریمی

برنامه پایش و ارزیابی و برنامه پایش و ارزیابی ملی

«برنامه پایش و ارزیابی» و «برنامه پایش و ارزیابی ملی» چیست و چه تفاوتی با چارچوب‌های پایش و ارزیابی و برنامه های کاری پایش و ارزیابی دارد؟

برای پاسخ به این سوالات کتاب " Making Monitoring and Evaluation Systems Work A CAPACITY DEVELOPMENT TOOLKIT" پیشنهاد می گردد که توسط انتشارات بانک جهانی در سال 2009 منتشر شده است. در بخشی هایی از این کتاب در پاسخ به سوالات بالا می خوانیم:

:bar_chart: برنامه پایش و ارزیابی، مستند روایی جامعی در مورد تمامی فعالیت های پایش و ارزیابی است. این برنامه سوالات اصلی پایش و ارزیابی را پاسخ میدهد؛ مانند اینکه چه شاخص هایی، چگونه، هرچند وقت یک بار و از کدام منابع باید اندازه گیری شوند. همچنین خطوط مبدا، اهداف و فرضیات کدامند و چگونه داده ها تفسیر و تحلیل خواهند شد، چطور و هر چند وقت یک بار گزارش های شاخص ها ایجاد و توزیع خواهند شد و اینکه اجزای نظام پایش و ارزیابی چگونه عمل خواهند کرد.


:chart_with_upwards_trend: یک برنامه ملی پایش و ارزیابی ، نوع خاص از برنامه پایش و ارزیابی است که روی این تمرکز میکند که چگونه یک نظام پایش و ارزیابی ملی (برای مثال در مورد ایدز، بخش آموزش، بخش سلامت، بخش خصوصی یا سایر بخش ها) کار خواهد کرد. معمولا یک نظام پایش و ارزیابی ملی (و به نوبه ی آن یک برنامه ملی پایش و ارزیابی) به نظام های پایش و ارزیابی ای نیاز دارد (و به نوبه آن به برنامه های پایش و ارزیابی) که توسط نهادهای مختلف تهیه شده و با هم هماهنگ و تنظیم شده و به یکدیگر متصل شده باشند. بنابراین یک برنامه ملی پایش و ارزیابی به سوالات اصلی پایش و ارزیابی در سطح ملی پاسخگو است (برای مثال: چگونه می توان میزان موفقیت مجموعه ای از اهداف ملی مانند آنچه که در برنامه توسعه ملی کشور، برنامه فقرزدایی ملی و یا استراتژی ملی مقابله با بیماری ایدز آمده است، را اندازه گیری کرد؟)

:o: اما تفاوت بین یک برنامه پایش و ارزیابی با یک نظام پایش و ارزیابی در آن است که برنامه پایش و ارزیابی تمام جنبه های نظام پایش و ارزیابی را مستند می کند. نظام پایش و ارزیابی از افراد و فرآیندهایی تشکیل شده که در محیطی توانمند با یکدیگر کار می کنند تا به اهداف یک نظام پایش و ارزیابی برسند.

:large_blue_diamond: از طرف دیگر تفاوت بین یک برنامه پایش و ارزیابی با برنامه کاری پایش و ارزیابی در آن است که برنامه پایش و ارزیابی مستندی روایی است که چگونگی عملکرد نظام پایش و ارزیابی را با جزئیات توصیف می کند. در مقابل، یک برنامه کاری پایش و ارزیابی بودجه ای مبتنی بر فعالیت است که اقدامات پایش و ارزیابی، مسئولیت ها، بازه های زمانی و هزینه ها را نشان می دهد. به بیان دیگر، یک برنامه کاری پایش و ارزیابی لیست همراه با هزینه های فعالیت هایی برای اجرای برنامه پایش و ارزیابی است که اجزای عملکرد نظام پایش و ارزیابی را می سازند. یک برنامه کاری پایش و ارزیابی می تواند پیوست یک برنامه پایش و ارزیابی باشد.

:white_circle: تفاوت بین برنامه پایش و ارزیابی با چارچوب پایش و ارزیابی: این دو مفهوم در حالت کلی به یک مساله اشاره می کنند. اغلب تعاریف و واژگان متفاوتی دارند. ما از واژه «برنامه پایش و ارزیابی» برای ارجاع به سندی استفاده میکنیم که شاخص های نظام پایش و ارزیابی را با فرمتی روایی توصیف میکند. در مقابل، طریقی که نظام پایش و ارزیابی عمل خواهد کرد و دیگر ویژگی های یک نظام و پایش و ارزیابی را اغلب چارچوب پایش و ارزیابی می نامند. البته باید توجه شود که در سایر نوشته ها و آموزه های پایش و ارزیابی، گاهی اوقات از واژه چارچوب پایش و ارزیابی برای ارجاع به «چارچوب نتایج» یا «چارچوب منطقی» استفاده می شود.

دریافت کتاب Making Monitoring and Evaluation Systems Work : A Capacity Development Toolkit

نویسنده: زهره قاسمی

مروری بر مقاله «ظهور کشورهای تازه صنعتی شده و چرخه های همپایی در صنعت جهانی فولاد»

اولین مقاله از کنفرانس «50سالگی SPRU» با نام ظهور کشورهای تازه‌صنعتی‌شده (Latecomers) و چرخه‌های همپایی در صنعت جهانی فولاد تقدیم می‌گردد. نویسندگان این مقاله Keun Lee (یکی از برجسته‌ترین پژوهشگران حوزه catch-up در دنیا) و Jee-hoon Ki هستند.

چکیده مقاله:

در این مقاله، نویسندگان به تجزیه و تحلیل ریشه‌های همپایی توسط کشورهای تازه‌صنعتی‌شده در صنعت جهانی فولاد از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون و در پی آن، تغییرات در رهبری صنعتی پرداخته‌اند. تغییر رهبری از آمریکا به ژاپن در سال 1980 و متعاقبا ظهور کره، بر اساس یک چارچوب نظری واحد در این تحقیق توضیح داده شده است.

محققان در این تحقیق از مفاهیم نئوشومپیترین‌ها در مورد نظام بخشی نوآوری و پنجره فرصت کشورهای تازه‌صنعتی‌شده در همپایی با کشورهای پیشرو استفاده نموده‌اند. این پنجره‌ها شامل نسل‌های متغیر فناوری‌ها، چرخه‌های کسب و کار، تغییر تقاضاها و دخالت‌ها و مقررات دولتی است.

ژاپن با استفاده از پنجره فرصت به وجود آمده از ظهور یک فناوری جدید به نام basic oxygen furnace and continuous casting در قالب یک شرکت دولتی توانست برای خود یک مسیر همپایی ایجاد کند؛ در حالی که شرکت POSCO کره با همپایی به وسیله پرش از چند مرحله و با استفاده از رکود در صنعت جهانی فولاد، به عنوان یک پنجره فرصت جهت پرداخت هزینه کمتر جهت توسعه تجهیزات وبه روز رسانی فناوری‌ها استفاده نمود.

دریافت مقاله Rise of the Latecomers and the Catch up Cycles in the World Steel Industry

نویسنده: امیرعلی کریمی